توضیحات
در اروپای قرن هجدهم و «عصر روشنگری»، تئاتر و ادبیات دراماتیک جایگاه ویژه‌ای پیدا کرد. فیلسوفان و متفکران روشنگر اروپایی، منتقد سنت‌های کهن و سلطۀ کلیسا بودند و اعتقاد داشتند که زندگی انسان می‌تواند با تغییرهایی پیشرفت کند که در خرد و منطق ریشه دارند. به عقیدهٔ روشنفکران عصر روشنگری، تئاتر ابزار مهمی بود برای مبارزه با خرافات و خشک‌اندیشی و همین‌طور تعلیم و تربیت افراد جامعه. این اندیشمندان، آثار کلاسیک یونان و روم را مجدد بازخوانی و بررسی کردند؛ هرچند به تقلید و بازنویسی دوبارۀ این آثار علاقه‌ای نداشتند و هدف‌های تئاتر دوران باستان -یعنی جمع‌کردن طیف وسیعی از مخاطبان- نظر آنها را جلب کرده‌بود.
دنی دیدرو (۱۷۱۳-۱۷۸۴) یکی از مهم‌ترین متفکران عصر روشنگری است. او به‌رغم تربیت و مطالعات مسیحی، از سنین جوانی به تئاتر علاقه‌مند شد و نمایشنامه‌های کلاسیک یونان و روم را مطالعه کرد. او به واسطۀ مقاله‌هایش در مجلۀ «مرکور دو فرانس» یکی از نخستین افرادی است که به نوشتن نقد ادبی و هنری روی آورد. دنی دیدرو در سال‌های ۱۷۵۷ و ۱۷۵۸ دو نمایشنامه به نام‌های «پسر نامشروع» و «پدر خانواده» نوشت و در کنار آنها دو متن به نام‌های «گفت‌وگویی دربارۀ پسر نامشروع» و «گفتاری پیرامون ادبیات دراماتیک» منتشر کرد که نظریه‌های تئاتری او را در بر می‌گرفت و پیشنهادهایی برای شیوۀ جدید نمایشنامه داشت.
«گفتاری پیرامون ادبیات دراماتیک» رساله‌ای است با هدف تدوین و تعریف اصول تئاتری اصیل که در مقابل تئاتر رسمی، کهنه و ازکارافتاده قرار می‌گیرد. دیدرو در این رساله مسائل مهمی را مطرح می‌کند؛ مانند ژانرهای نمایشی، طرح اولیۀ نمایش، شخصیت‌ها، رویدادها، لحن، دکور، لباس و نویسندگان و منتقدان.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.